Hayat akıp giderken biz de kaybolduk...Masallarla avuttuk kendimizi. Değişen pek bir şey olmasa da rüzgar savurmuştu, kıyıya.
Bakarken gözlerine kendimi arıyordum, belki de. Her ne kadar bakmak kolay olmasa da... İçimdeki çocuğu büyütmeye çalıştım belki de... Ama orda olmadığımı anladım. Var olmamın sebebini çözmeye yetmese de...
Neden hayallere dokunmak bu kadar imkansız?
Her şey o fotoğraf kadar silik...yıpranmış...
Bakarken resmine aksimi gördüm buğulu çerçevede. Bazı şeyler benzese de...
Yağmur yağıyor yine... Bak işte!... İşte, kıyıya vuran umutlarımız!... Sadece benim...
Masallar ile büyürken onların bir parçası olmaktan korkmadık hiçbir zaman. Masalların içinde bulduk kendimizi her zaman.
YanıtlaSilMasallara kaptırdık kendimizi büyürken içimizdeki çocukta takılıp kaldık bu yüzden alışamadık yetişkinlerin dünyasına. Hayallere uzanırken, yetişkinler tuttu elimizden.
...
Bir deniz kabuğu gibi umutlarımız...